Prolog

Ściska w dłoni wyniki badań. Uśmiecha się smutno, analizując dokładnie każdą tabelkę, każdą liczbę. Wiedziała doskonale, że dzień taki jak ten kiedyś nadejdzie, ale nie spodziewała się, że nastąpi to już teraz.

Pakuje rzeczy do torby, narzuca na siebie kolorowy płaszcz po czym wychodzi, rzucając lekarzowi tylko krótkie „do widzenia”. Wychodzi na ulice Warszawy, którą tego dnia nawiedził ulewny deszcz. Zawsze lubiła ulewy, nigdy nie brała ze sobą parasola. Skacząc wesoło przez kałuże i podśpiewując pod nosem ukochaną „Grażkę”, zwraca na siebie uwagę przechodniów. Nie przejmuję się tym, nie zwraca na to uwagi. Uśmiecha się serdecznie i do nastolatka z kolorowym irokezem na głowie i do starszej pani w moherowym berecie, i do biznesmana, rozmawiającego przez komórkę.

Dociera  do niedużego mieszkania na warszawskim Mokotowie. Wiesza na wieszaku kurtkę, zdejmuje błękitne kalosze po czym przechodzi do salonu i wyjmuje z szuflady kalendarz. Odnajduje odpowiedni miesiąc, bierze do ręki długopis i zaznacza wszystkie dni w nim.

– Mam mało czasu – szepcze, odkładając kalendarz. – Ale dam radę!

---

Stwierdziła, że nie wytrzymam długo jeśli nie zacznę tego opowiadania. Ogólnie zakładam, że na razie rozdziały będą się pojawiać bardzo, ale to bardzo nie regularnie, na pierwszy będziecie musieli sobie trochę poczekać. Ale mam nadzieję, że jak już zacznę na poważnie to to opowiadanie zdobędzie aprobatę czytelników na równi z pozostałymi.

Zapraszam do zakładki "Bohaterowie".

A wy co myślicie o takim pomyśle?