Kod 5

– A nie mówiłem! Moje pomysły zawsze są genialne! – krzyknął z triumfem Łukasz, stając na ławce w szatni Politechniki. Właśnie wysłuchał relacji Bartka z poprzedniego wieczoru, choć sam zainteresowany niechętnie o tym opowiadał.

– Chciałeś powiedzieć NASZE pomyły – prychnął Michał.

– No dobra, niech będzie, że nasze – prychnął Łapa. – Leman, kolego nasz – zwrócił się dośrodkowego – co zamierzasz teraz zrobić? – zapytał.

Lemański popatrzył na niego jak na wariata.

– A niby co mam robić?

Łukasz przewrócił oczami i westchnął z zrezygnowaniem.

– Pchnąć tą znajomość do przodu – powiedział powoli, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. – Bo przecież nie wmówisz nam, że Laura nie wpadła ci w oko.

Bartek spuścił wzrok i zarumienił się jak zawstydzona nastolatka. Nic nie powiedział tylko poświęcił jeszcze większą uwagę zawiązywaniu swojego ogromnego buta.

– I znów mamy rację – zaśmiał się Michał. – Dobra chłopaki, obgadamy to później, bo zaraz wpadnie tu trener i zrobi rozróbę.

Wyszli na boisko, a Bartek tak jak na poprzednim meczu odruchowo poszukał wzrokiem kolorowego szalika. Już myślał, że i tym razem się przeliczył, kiedy nagle zobaczył Laurę, stojącą przy samych barierkach. Dziewczyna też go dostrzegła, uśmiechnęła się szeroko i pomachała wesoło. Chłopak odmachał jej powoli. Chciał do niej podejść, ale w tym momencie znikąd pojawił się obok siostrzenicy nie kto inny tylko Jakub Bednaruk we własnej osobie. Lemanowi chwilowo wybiło to z głowy próby wszelakiej interakcji. Zamiast tego powłóczystym krokiem wrócił do ćwiczeń, kątem oka cały czas wpatrując się w pannę Wasilewską.

Dopiero po meczu miał okazję z nią porozmawiać.

– Fajnie, że przyszłaś – powiedział niepewnie, podchodząc do band .

– Lubię od czasu do czasu oglądnąć siatkówkę, a zresztą i tak nie miałam co robić – odpowiedziała Laura. – Dobrze dzisiaj grałeś – stwierdziła, uśmiechając się serdecznie.

– Oh, dzięki – zakłopotał się Bartek.

– A co tu się wyprawia? – Jak spod ziemi obok nich wyrósł trener warszawskiego klubu. – Lemański, ty mi tu siostrzenicy nie bajeruj – skarcił swojego zawodnika.

– Wujku! – Laura przewróciła oczami. – My tylko rozmawiamy!

Mężczyzna zmierzył ją wzrokiem, a potem przeniósł swoje spojrzenie na Bartka.

– Niech wam będzie – mruknął. – Nie zapytałem cię jak wyniki ostatnich badań? – zwrócił się do siostrzenicy.

Leman nie wiedział o co chodzi, ale zauważył, że dziewczyna pobladła nieznacznie.

– Dobrze – powiedziała spokojnie Laura. – Takie same jak wcześniej – dodała, uśmiechając się niepewnie.

– To dobrze. – Bednaruk pokiwał głową. Następnie spojrzał za siebie i syknął z irytacją widząc Janka Firleja, uciekającego przed mocno zezłoszczonym Samiką. – Wy sobie młodzieży rozmawiajcie, a ja pójdę dowiedzieć się co znów zmalował Firlej.

Zostali sami. Bartek wziął głęboki oddech, popatrzył niepewnie na Laurę i w końcu odważył się zapytać:

– O jakie badania chodzi?

Dziewczyna spojrzała mu prosto w oczu i zagryzła wargę. Nie uśmiechała się.

– Za ile będziesz wolny? – zapytała, zamiast udzielić odpowiedzi.

– W pół godziny powinienem się uwinąć.

– Będę czekać przed halą. – Odwróciła się na pięcie i odeszła lekkim krokiem.

Leman wręcz w tempie ekspresowym umył się, przebrał i wypadł z budynku. Jego koledzy nie mieli szans by go zatrzymać, mogli jedynie otrzepywać się z wyimaginowanego kurzu, który został po szaleńczym biegu środkowego.

Laura czekała na niego przed samym wejściem.

– Przejdźmy się – powiedziała, a chłopak nie zamierzał protestować.

Szli w milczeniu ulicami Warszawy. Bartek nie pytał dokąd idą, po prostu szedł za dziewczyną. W końcu ta zatrzymała się przy niedużym parku i usiadła na ławce.

– Pytałeś o badania… – zaczęła niepewnie.

– Jeśli nie chcesz to nie mów – zreflektował się szybko siatkarz.

– Nie, powiem to żadna tajemnica – dziewczyna pokręciła głową. – Od urodzenia mam problemy z sercem, dość niefajna wada – wyjaśniła. – Przyzwyczaiłam się do niej, choć potrafi czasami dać w kość. Jest nieprzewidywalna. Bywało tak, że przez kilka miesięcy zupełnie normalnie biegałam z koleżankami na przerwach, wygłupiałam się, a kilka dni później nagle lądowałam w szpitalu – mówiła zupełnie spokojnie. W jej głosie nie było słychać smutku czy cierpienia, brzmiała, jakby opowiadała o przepisie na szarlotkę, a nie o chorobie. – Dotychczas jakoś sobie z tym radziłam. Brałam leki i mogłam spokojnie żyć. Ale parę tygodni temu zrobiłam badania i wyszło… wyszło coś niepokojącego. – spuściła wzrok. Bartek bezwiednie ścisnął jej dłoń, by dodać dziewczynie otuchy. – Mój stan się pogorszył – kontynuowała drżącym głosem. – W czerwcu przejdę operacje. To może uratować mi życie, ale może mnie też zabić – wyszeptała.

Bartek był zszokowany. To co usłyszał było przerażające i zupełnie zniszczyło wszelkie optymistyczne myśli. Drżącą ręką delikatnie objął Laurę, która teraz siedziała zgarbiona, pustym wzrokiem wpatrując się w swoje dłonie.

– Dlaczego nie powiedziałaś o tym trenerowi? – zapytał cicho.

– Wujkowi? – prychnęła dziewczyna. – Święty spokój chcę mieć, a on jest trochę nadopiekuńczy. Zaraz kazałby mi siedzieć w mieszkaniu i co chwilę by sprawdzał, czy u mnie wszystko gra. No i tacie by powiedział, a ten to w ogóle w panikę by wpadł – zaśmiała się. – A ja nie chcę by mnie ktoś pilnował. Dwa miesiące mam i jeszcze tyle do zrobienia!

– Na przykład? – zapytał Leman.

– Na przykład muszę zobaczyć nędzników na West Endzie – odpowiedziała Laura, wtulając się w ramię siatkarza. Ten poczuł jak dziwny, przyjemny dreszcz przechodzi przez jego ciało. – Albo zrobić licencje lotniczą. I koniecznie muszę skoczyć na banjo!

– Na banjo? – Bartek popatrzył na nią zdziwiony. – Chociaż, jakby się tak zastanowić – podrapał się po brodzie – to też bym skoczył. Tylko nie pamiętam czy w kontrakcie mam, że mi nie wolno.

– Raczej nie – dziewczyna wzruszyła ramionami, a następnie zerknęła na zegarek. – Dobra, ja lecę, zaraz mi autobus ucieknie – tak jak ostatnio, pocałowała Bartka w policzek po czym pobiegła w stronę przystanka, zostawiając osłupiałego siatkarza samego.

– Miłość rośnie wokół naaaaaaas…

– W spokojną jasną nooooooc…

Leman odwrócił się gwałtownie, słysząc wesołe pienia swoich kolegów.

– Czego chcecie? – warknął, kiedy zobaczył, że Michał i Łukasz śmieją się z niego.

– Niczego – odpowiedział Łapa – my tylko sprawdzamy jak układa się życie uczuciowe naszego kolegi.

– Wiesz, tak na wszelki wypadek, żebyś czegoś nie zepsuł – dodał Filip. – Ale na razie chyba sobie radzisz.

– A weźcie się…. – Bartek machnął ręką i odruchowo spojrzał w kierunku, w którym pobiegła Laura. – Wiecie co – musnął dłonią policzek, na którym nadal czuł usta dziewczyny – macie racje. Na razie nieźle sobie radzę.

***

Laura stała przy oknie i uśmiechała się szeroko. W pamięci cały czas odtwarzała rozmowę z Bartkiem. Lubiła go nawet bardzo lubiła. Po prostu od pierwszego spotkania wiedziała, czuła, ze jest człowiekiem, któremu można zaufać. A dzisiejsza rozmowa tylko utwierdziła ją w takim przekonaniu. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłaby przed nim coś ukryć – powiedziała mu wszystko, a on przyjął to do wiadomości. Spokojnie, bez robienia scen, tak jak niektórzy.

I tym tylko zyskał w jej oczach.

Otworzyła jedną z kuchennych szufladek i wyjęła z niej niewielkie pudełko. W środku znajdowały się cztery malutkie nutki do zawieszenia na bransoletce – ostatni prezent od mamy. Każda z nich oznaczała jedno zadanie, jedno wydarzenie. Gdy do któregoś dochodziło, Laura zawieszała nutkę na srebrnym łańcuszku.

Wyjęła jedną i przypięła do bransoletki. Jeszcze raz uśmiechnęła się do siebie.

Tą nutkę, miała zawiesić, gdy znajdzie wyjątkowego chłopaka.

Bartek był wyjątkowy.

Tego była pewna.

---

Kolejny rozdział został napisany. Powiem szczerze, ze jestem z niego całkiem zadowolona, choć zupełnie zawaliła końcówkę.
Mam nadzieję, że i wam się podobał.
Pozdrawiam
Violin