Kod 9

Bartek był święcie przekonany, że należy do ludzi cierpliwych i spokojnych. Jednak jego teoria zawaliła się z hukiem, gdy wredna pani recepcjonistka w szpitalu, nie chciała powiedzieć mu, gdzie leży Laura, bo, jak tłumaczyła, „nie był członkiem rodziny”. Dlatego też zmuszony był zostać w holu głównym, po którym krążył z niecierpliwością, oczekując jakichkolwiek wieści od trenera.

Choćby nawet miał być złe. Wszystko było lepsze od niepewności. Bo niby znał Laurę zaledwie od kilku tygodni, ale już się o nią cholernie bał.

Usiadł ciężko na plastikowym krześle i tępym wzrokiem zaczął wpatrywać się w przejście do dalszych oddziałów. W recepcji cicho tykał zegar. Jakaś mama krzyczała na swoje dziecko. Starsza pani obok narzekała na bóle stawów. Młoda para, kłóciła się parę metrów dalej.

A on czekał.

I w końcu się doczekał, bo w korytarzu pojawił się Bednaruk. Leman poderwał się gwałtownie, prawie przewracając się o rozwiązane sznurówki.

– Spokojnie, chłopcze – Kuba uniósł rękę niczym Juliusz Cezar.

– Co z, znaczy się… jak się czuje Laura? – zapytał siatkarz, plątając się we własnych słowach.

– To tylko zasłabnięcie, nic poważnego jej nie będzie – Mężczyzna machnął lekceważąco dłonią. – Załatwiłem już, być mógł do niej wejść. Ale na razie musisz jeszcze chwilę poczekać, bo jej lekarz prowadzący właśnie robi jej kazanie na temat odpowiedzialności i zaniedbywania swojego zdrowia. Jak skończy, to będziesz mógł z nią pogadać.

– Dziękuję. – W tamtym momencie trener wydawał mu się najwspanialszym człowiekiem na świecie, jeśli nie samym Bogiem. Bartek miał ochotę uściskać wyściskać go mocno, ale na szczęście w porę się opanował.  Zamiast tego na drżących nogach poszedł za nim szerokim korytarzem.

Pokój Laury znajdował się prawie na samym końcu. Dziewczyna leżała spokojnie na łóżku i nuciła coś pod nosem, wesoło stukając palcami o kołdrę. Nadal była blada ale przynajmniej w jej oczach widać było ten sam błysk radości, co wcześniej.

– Cześć – na widok gości uśmiechnęła się szeroko. – Bartek, przestań się trząść, przecież widzisz, że nic mi nie jest – zaśmiała się. 

– Ale mogło być.

Dopiero teraz środkowy zauważył, że w rogu sali stoi starszy mężczyzna w lekarskim fartuchu.

– Chyba już o tym rozmawialiśmy, doktorze – studentka przewróciła oczami.

– Rozmawialiśmy, owszem – pokiwał głową. – Już wychodzę, ale chcę pani jeszcze powiedzieć, że ze względu na wahania stanu zdrowia, nie wolno pani w ogóle opuszczać kraju i odradzam wszelkie dłuższe podróże, aż do operacji.

– Jakiej operacji? – Kuba Bednaruk z zaskoczeniem popatrzył na siostrzenicę.

– Wyjaśni pan? – Laura błagalnym wzrokiem spojrzała na lekarza.

– Dobrze – zgodził się. – Niech pan ze mną pójdzie – nakazał trenerowi. – A ty chłopcze – zwrócił się szeptem do Bartka – wyjaśnij jej proszę, że to tylko dla jej dobra – poprosił po czym opuścił pomieszczenie.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Leman od razu usiadł na brzegu łóżka.

– Jak się czujesz? – zapytał.

– Dobrze – uśmiechnęła się delikatnie. – To tylko zwykłe zasłabnięcie. Zdarza się, moja wina, zlekceważyłam złe samopoczucie i tak to się skończyło.

– Martwiłem się – szepnął.

Ścisnęła jego dłoń, nic nie mówiąc. Milczała tak przez chwilę, wpatrując się zamyślonym wzrokiem park za oknem.

– Wiesz – odezwała się w końcu. – Podziwiam cię – na jej twarzy wyjątkowo nie było nawet cienia uśmiechu.

– Dlaczego? – zapytał zdziwiony.

– Bo tu jesteś – odpowiedziała spokojnie. – To niezbyt zgodne z twoją naturą. Zawsze masz wszystko przemyślane zaplanowane. A związałeś się z dziewczyną, która nie ma  pojęcia co będzie robić za godzinę, nie mówiąc o większych planach.

– To źle?

– Dla mnie nie – roześmiała się słabo. Zaraz jednak spoważniała. – Wiesz, że mogę umrzeć?

– Każdy kiedyś umrze – wzruszył ramionami.

– Filozof się znalazł – prychnęła. – Tylko, że ja mogę umrzeć już za miesiąc.

– Jezu…

Dopiero teraz to do niego dotarło. Niby wiedział o chorobie już wcześniej, ale dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę z tego, że dziewczyna ma rację. Dopiero niedawno się poznali, dopiero niedawno powiedział jej co czuje, a już mógł ją stracić. Wcześniej jakoś mu to umknęło.

Drżącymi rękami przyciągnął do siebie Laurę i przytulił mocno. Wpatrując się pustym wzrokiem w okno, delikatnie gładził ją po plecach. Tak nagle przypomniał sobie, jak kruche jest życie dziewczyny, że teraz odczuwał wewnętrzną potrzebę by ją chronić, by nie pozwolić jej odejść.

– Kocham cię – wychrypiał, chowając twarz w jej gęstych włosach. – Będzie dobrze, prawda?

– Musi być – uśmiechnęła się. – A zresztą nie martwmy się tym teraz – pocałowała chłopaka. – Czy ja już gratulowałam ci wygranej? – zapytała.

– Owszem – zaśmiał się. – Ale na kolejny mecz już cię nie puszczę.

– Przestań – szturchnęła go w ramię. – Jesteś gorszy od wujka – zrobiła niby obrażoną minę.

Znów się roześmiał. Choć jeszcze kilka minut wcześniej jego świadomość przysłaniały czarne chmury, to teraz znów było słonecznie. W towarzystwie Laury po prostu nie był wstanie się smucić. Jej obecność napełniała go optymizmem.

– Nie wiem, czy ktoś może go pobić? – prychnął. A propo twojego wujka…

Właśnie w tym momencie wrócił Jakub Bednaruk, tym razem bez lekarza. Twarz mężczyzny zmieniała się niczym w kalejdoskopie – w jednej chwili był blady ze strachu, by sekundę później zrobić się czerwonym ze złości.

– Lauro Joanno Wasilewska, co ty sobie młoda panno myślałaś, nie mówiąc mi o tym wszystkim?! – oparł się o szczebelki z przodu łóżka, że to aż się zatrzęsło. Bartek odsunął się odruchowo.

– Wujku, to nic takiego – znów przewróciła oczami.

– Nic takiego?! – przymknął oczy i złożył ręce w modlitewnym geście. – Dziecko drogie… – usiadł obok siostrzenicy. – Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, jakie to mogło mieć konsekwencje? A jeśli to zasłabnięcie byłoby czymś gorszym?

– Ale nie było.

– Normalnie, jak grochem o ścianę – trener okręcił głową z dezaprobatą. – Trudno, skoro moje słowa do ciebie nie docierają, to może twój ojciec do ciebie przemówi.

– Powiedziałeś mu?! – Laura usiadła gwałtownie.

– Sama to sobie załatwiłaś – prychnął mężczyzna. – A teraz żegnam was – skłonił się w pas po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł, pogwizdując wesoło.

– No super – Laura westchnęła z irytacją, opadając na poduszki. – To teraz najprawdopodobniej ostatni miesiąc życia spędzę nudząc się w Warszawie pod kloszem taty.

– Będzie, aż tak źle? – zapytał niepewnie Bartek.

– Pytasz serio, czy żartujesz? – uniosła pytająco brwi. – Mój tata jest kochany, ale strasznie nadopiekuńczy. Mogę zapomnieć o wyjeździe po za Warszawę – wyjaśniła, widząc wyjątkowo tępe spojrzenie środkowego.

W jego głowie pojawiła się myśl. Na początku słaba, jedynie niemrawy błysk. Potem przerodziła się  coś więcej, aż w końcu pojawił się konkretny pomysł, który wydał mu się genialny.

Chciał sprawić by ten zbliżający się miesiąc, wcale nie był tak strasznie okropny.

– Kto powiedział, że ma być nudno?

Laura uśmiechnęła się delikatnie, patrząc na niego oczami pełnymi nadziei. Usiadła, by pocałować Bartka z miłością.

– Kocham cię – szepnęła.

To będzie najwspanialszy miesiąc w jej życiu – obiecał sobie.

Choćby nawet miałby być tym ostatnim.

---

Mamy i kolejny rozdział. Dla mnie jest on wyjątkowo przyjemny i pisało mi się całkiem fajnie. Mam nadzieje, że i wy macie podobne odczucia.

Zapraszam do komentowania oraz czytania pozostałych opowiadań.

Pozdrawiam

Violin