Kod 13

Bartek obudził się zupełnie sam, bez pomocy czynników zewnętrznych. Budzika nie nastawiał, bo niby po co, a wkurzających sąsiadów nie posiadał. Nie było więc niczego, ani nikogo, kto mógłby wpłynąć na jego podświadomość.

Chociaż nie do końca. Drobna dziewczyna o brązowych włosach, spała wtulona w pierś chłopaka i oddychała spokojnie. Delikatnie przejechał palcem po policzku Laury i uśmiechnął się czule, przypominając sobie, jak zakończył się poprzedni wieczór…

Deszcz pojawił się nagle i zupełnie ich zaskoczył. Z prędkością wręcz nadświetlną musieli poskładać wszystkie urządzenia, by nic się nie zniszczyło. Zmokli przy tym niesamowicie i Leman zaczął się martwić, czy przypadkiem panna Wasilewska mu się nie przeziębi.

– Schowajmy się szybko – powiedział, podnosząc pudło z różnymi, schowanymi przedmiotami, które trzeba było natychmiast schować. – Laura… – spojrzał prosząco na roześmianą dziewczyna, która wesoło kręciła się wśród spadających kropel. – Choć, bo jeszcze się pochorujesz – poprosił z troską.

Roześmiała się serdecznie, jakby właśnie opowiedział dobry żart.

– Oj, Bartuś, Bartuś! – wspięła się na palce i pocałowała go szybko. – Kochany jesteś, jak się tak o mnie martwisz. Skoro tak bardzo chcesz, to chodźmy do środka – odwróciła się na pięcie i nucąc jakąś piosenkę, weszła do budynku.

Zdążyli przemoknąć do suchej nitki, więc byli wdzięczni, za ciepło, które panowało w małym, przytulnym mieszkaniu Bartka.

– Jeśli się przeziębisz, twój ojciec mnie zabije – mruknął środkowy, podając studentce suchy ręcznik.

– Może będziesz mieć szczęście i nie zachoruję – Laura beztrosko wytarła sobie włosy. – Chociaż chyba będę musiała wrócić do siebie, bo nie przewidziałam mokrych ubrań.

– Nie ma mowy, nigdzie idziesz! – zaprotestował gwałtownie. – Zaczekaj sekundę – zniknął w sypialni, w po chwili wrócić z jedną z swoich koszul. – Czy to na razie wystarczy? – niepewnie wręczył dziewczynie materiał.

– Oczywiście. – Nawet nie zawracała sobie głowy tym, że chłopak na nią patrzy. Po prostu odwróciła się tylko tyłem po czym szybko zrzuciła swoje ubranie i nałożyła koszulę.

Gdy Bartek zobaczył jej nagie, blade plecy, filigranowe ramiona, delikatne dłonie, krew w nim zawrzała, serce przyspieszyło, poczuł, jak traci zdolność jasnego myślenia. Wiedziony niehamowanym instynktem, podszedł bliżej, objął Laurę od tyłu i pocałował w szyję. Zamruczała z przyjemnością, gdy jego usta zaczęły powoli sunąć po jej wrażliwej skórze. Dłonie wsunęły się pod koszulę, palce zaczęły błądzić po drżącym ciele. Oddech dziewczyny przyspieszył, odchyliła głowę, z jej ust wyrwał się cichy jęk.

Wziął ją w ramiona i nie przerywając pocałunków, zaniósł do sypialni.

A potem już tylko poznawali się znowu, z czułością i miłością w każdym dotyku.

Tak, to było naprawdę niesamowite, nie potrafił ot tak o tym zapomnieć. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo jego życie zmieniło się, odkąd poznał tę drobną istotkę. Wcześniej przepełnione było rutyną, powtarzającymi się w nieskończoność czynnościami, każdy dzień był taki sam. Teraz nie mógł przewidzieć co takiego wymyśli Laura. Ale pociągało go to, cholernie pociągało i na razie nie dopuszczał do siebie myśli, że dziewczyna mogłaby nie przeżyć operacji, umrzeć, tak po prostu zniknąć. Za bardzo przyzwyczaił się do jej obecności, do wesołego śmiechu i dotyku tych delikatnych ust.

– O czym myślisz?

Tak zatopił się w rozmyślaniach, że zupełnie nie zauważył, że jego ukochana też się obudziła.

– O wczorajszym wieczorze – odpowiedział, całując ją w czoło.

– Jeśli chcesz możemy to później powtórzyć – uśmiechnęła się kokieteryjnie. – Ale najpierw sprawdź godzinę, bo chcę wiedzieć, czy jeszcze mi wypada leżeć w łóżku czy nie.

Prychnął śmiechem po czym sięgnął na oślep po jeden z leżących na szafce telefonów. Akurat była to komórka Laury.

– Jest… ósma dziesięć – odpowiedział spokojnie. – Mówiłaś Julce, że cię nie będzie, prawda?

– Owszem, a czemu pytasz?

– Bo masz od niej czternaście, nie teraz już piętnaście, nieodebranych połączeń.

Przerażona wyrwała mu telefon z ręki.

– Musiało się coś stać, musiało. Rachel nigdy nie dzwoni bez potrzeby, nie lubi komórek, uważa, że fale telefonu smażą nam mózgi – mówiła podenerwowana, wybierając odpowiedni numer.

Na odpowiedź nie musiała długo czekać.

– Rache, co się dzieje – po drugiej stronie usłyszała łkanie przyjaciółki i kilka zupełnie niezrozumiałych zdań, z których nic nie wynikało. – Dobra, spokojnie, niezależnie od tego czy jesteś trzeźwa czy nie, weź trzy głębokie wdechy, nie ruszaj się miejsca, gdziekolwiek jesteś, ja zaraz tam będę.  – rozłączyła się, posyłając Lemanowi zlęknione spojrzenie. – Musimy jechać do mnie. Już teraz i natychmiast.

Nie śmiał protestować, zbyt dotknął go żałosny ton studentki. W tamtym momencie zawiózłby ją choćby na koniec świata, gdyby tylko dzięki miałaby być szczęśliwa.

Do mieszkania naprawdę dotarli w tempie wręcz ekspresowym. Zastali Rachel, siedzącą na kanapie i kiwającą się w przód i w tył, z oczami niczym dwa talerze. Na widok przybyłej pary wybuchła dramatycznym szlochem. 

– Tomcio zniknął! – wychrypiała. – Wyszedł rano po bułki, no bo w tej piekarni na dole takie dobre bułeczki sprzedają. No nie ma go pół godziny, potem godzinę, potem półtorej, to się w końcu zdenerwowałam, głodna byłam, a jak jestem głodna, to się zawsze denerwuję. Dzwonię do niego, ale nie odbiera, dzwonię do niego drugi raz, trzeci i nadal nic. W końcu się zdenerwowałam i poszłam go szukać. Ale nigdzie go nie ma! Całą okolicę przeszukałam i ani śladu po tej ciamajdzie!

– Może po prostu poszedł na dłuższy spacer – Bartek niepewnie próbował uspokoić dziewczynę.

– Albo miał cię już dość i stwierdził, że ucieknie na Alaskę – dodała rezolutnie Laura.

– To nie to! – pufnęła z irytacją Rachel. – Ja mam przeczucie… złe przeczucie… że stało się coś złego, coś bardzo, bardzo złego.

– Z tego co wiem, żadne twoje przeczucie się jeszcze nie sprawdziło – zauważyła panna Wasilewska. – Wróżbita Maciej z ciebie żaden.

– Ale tym razem jest inaczej!

– Niech ci będzie – skrzypaczka przewróciła oczami. – Zaraz do niego zadzwonię i się przekonamy, co złego go niby spotkało.

Nie zdążył nawet wybrać numeru, bo telefon sam postanowił się rozdzwonić.

– O wilku mowa – Laura znów przewróciła oczami i odebrała połączenie.

Jednak po drugiej stronie nie usłyszała swojego przyjaciela. Obcy mężczyzna po drugiej stronie spokojnym, zupełnie nieadekwatnym do sytuacji głosem, przekazał jej informację, w którą nie mogła uwierzyć, ale która potwierdzała obawy Rachel.

– Laurcia…?

Była przerażona. Miała niespokojne, rozbiegane spojrzenie, trzęsły jej się dłonie, gdy przerywała połączenie. Widząc w jakim stanie jest dziewczyna, Bartek objął ją ramieniem i zaczął uspokajająco gładzić po plecach. Wtuliła się w jego tors, by zapewnił ją, że to, co przed chwilą usłyszała, nie jest prawdą, że to tylko głupi, idiotyczny sen.

- Miałaś rację – wyszeptała, ocierając łzy. – Stało się coś strasznego. Tomek jest w szpitalu. Potrącił go samochód.

---

Przedstawiam wam kolejny, trochę krótki rozdział Enigmy. Nie powiem o nim nic, bo powiem szczerze, że nie wiem co mam o nim myśleć.

Wróciłam na Without you in my life . Zapraszam więc z powrotem na historię Stephana Antigi i Zosi.

To tyle z mojej strony. Pamiętajcie, że każdy wasz komentarz jest dla mnie ogromną motywacją.

Pozdrawiam

Violin